W szkole nie ma uczniów, choć w budynku jest jak w ulu. Dyrektor, nauczyciele i mieszkańcy, biegają po korytarzach próbując wyjść na przeciw potrzebom uciekających ze wschodu kobiet i dzieci. Stworzyli tu punkt recepcyjny. Do granicy jest zaledwie kilkadziesiąt kilometrów. Dla przybyszów z ogarniętych wojną terenów to ostatni przystanek po ukraińskiej stronie. Za kilka, kilkanaście godzin opuszczą swój kraj, który z dnia na dzień stał się poligonem.

Dyrektor szkoły wita nas i oprowadza po placówce. Dumny z tego, jak wszystko jest tu zorganizowane pokazuje salę gimnastyczną i kilka lekcyjnych, które tylko jednego dnia były w stanie przyjąć ponad 900 osób. Od początku wojny szkołą zaopiekowała się kilkoma tysiącami uchodźców. Lokalna społeczność zaopatruje stołówkę i magazyn z ubraniami. Potrzeby są olbrzymie, ale włączających się w pomoc póki co nie brakuje. Szkolny psycholog rozmawia z dziećmi i ich matkami. To kobiety najbardziej potrzebują pomocy. Są straumatyzowane widokami zamieniającej się w gruz przeszłości, długimi dniami strachu o dzieci, wyczerpującą drogą i rozłąką z mężami, którzy zostali bronić ojczyzny.

— Nie potrafimy walczyć i zabijać — mówi nam mieszkaniec przygranicznej miejscowości. — Każdą wolną chwilę wykorzystujemy na plecenie siatek, wypełniamy je materiałami, by służyły naszym żołnierzom do maskowania czołgów i ważnego sprzętu.

Takich miejsc po stronie ukraińskiej jest więcej. Jedno z takich miejsc wsparliśmy wczoraj, przekazując artykuły pierwszej potrzeby dla 30 dzieci ewakuowanych wprost spod ostrzału. Byliśmy też we Lwowie, by na własne oczy zobaczyć skalę potrzeb, porozmawiać z ludźmi i umówić się na konkretną pomoc.

Robimy to, co możemy i potrafimy najlepiej. Dziękujemy za Wasze zaufanie. Bez Was nie zrobilibyśmy nic!