Rwanda to jeden z najmniejszych krajów na kontynencie afrykańskim, a przy tym najgęściej zaludniony. Na 1 km2 przypada ok. 565 mieszkańców! Ze względu na ukształtowanie terenu Rwanda nazywana jest krajem tysiąca wzgórz, a ze względu na swoją historię również krajem tysiąca problemów.
07.04.2024
Christine krzyczy w nocy. Prześladują ją koszmary. Kiedy zbliża się 7 kwietnia, zwija się w kłębek i tak leży przez cały kolejny tydzień. 30 lat temu straciła wszystkich. Męża, dzieci, nawet sąsiadów. Wspomnienia rozrywają zabliźnione rany. I tak w kółko. Rok za rokiem.
Na początku kwietnia powietrze gęstnieje tu od wilgoci. Pada. Szum deszczu i krzyki. Tyle, że teraz Christine słyszy krzyki już tylko w swojej głowie. Tak samo wyraźne, tak samo przerażające.
Dokładnie 30 lat temu, 7 kwietnia 1994 r. zaczęło się w Rwandzie ludobójstwo.
– Piekło jest dziś puste. Wszystkie diabły są w Rwandzie – tak mówił o tym wtedy, jeden z misjonarzy, świadek tamtych zdarzeń.
Jesteśmy tu dziś nie po to, by kontemplować zło. Dobra Fabryka jest o zmienianiu beznadziei w nadzieję. Tu od 11 lat robią to wspaniale siostry od aniołów, prowadząc pierwsze i jedyne hospicjum w kraju.
Nie wyleczymy śmierci, możemy jednak powalczyć o to, by ludzie w terminalnym stadium AIDS czy raka nie umierali z głodu albo z bólu. Dość już tu cierpienia!
Dziękujemy Wam za każdy podarowany przez Dobroczynne24 dzień opieki dla chorego w hospicjum.
26.04.2024
Hospicjum to nie umieralnia. Tu się leczy ludzi i zawraca ich z ostatniego zakrętu na drogę, którą mogą iść dalej. Dowód? Teresa czuje się w Kabudze, jakby wygrała w totka dodatkowe życie. Widziała już koniec. Rozległy udar zbliżył ją do cienkiej, czerwonej linii na niebezpiecznie bliską odległość. Gdyby tu nie trafiła, już dawno by jej […]
17.04.2024
Żeby powiedzieć wszystko, nie trzeba używać słów. Cathie nie mówi prawie nic, ale nikt tak jak ona nie potrafi opowiedzieć tyle o swojej wdzięczności. Rozległy udar odebrał jej łatwość ożywiania historii i wspomnień barwnymi opowieściami. W hospicjum w Kabudze każdy wie, jak słuchać tych, którzy nie mogą powiedzieć nic. Wszyscy rozumieją tu język bólu, ale […]
12.04.2024
– Trzymałam do chrztu dziecko ludzi, którzy stali się oprawcami. Trzydzieści lat temu wszyscy tu oszaleli, przestali być ludźmi. M. opisuje straszne sceny. Wspomnienia podchodzą jej do gardła, ściskają, odbierają mowę. Wyobraźnia ludzi, których tu wtedy nie było, nigdy nie będzie w stanie przetworzyć relacji świadków w realne obrazy. Smród rozkładających się ciał, brunatne od […]
