„Nie pamiętam, ilu mężczyzn mnie wtedy wykorzystało, bo po którymś razie straciłam przytomność. Gdyby nie dziecko, jeszcze tego samego dnia zabiłabym się w tym przeklętym lesie.” Senuwara Begum niedawno skończyła 18 lat. Od półtora roku jest wdową. Mąż zaginął na początku września 2017 r. podczas ataku wojsk birmańskich na ich wieś Sauprang Para w stanie Arakan przy granicy z Bangladeszem. Senuwarę, podobnie jak około 40-50 młodych Rohinek, żołnierze zawlekli wtedy do pobliskiego lasu, gdzie wszystkie zostały wielokrotnie zgwałcone. Co najmniej siedem dziewcząt zabito.

Jak tylko dotarła do Bangladeszu opatrzyli ją lekarze jednej z organizacji charytatywnych. Zaproponowali też pigułki wczesnoporonne. Odmówiła. „To na pewno dziecko któregoś z moich oprawców, ale to także dziecko Boże” – mówi z przekonaniem kochająca matka dwóch dziewczynek.

Chcemy wesprzeć ludzi, którym udało się ocaleć, a dziś mieszkają w największym na świecie obozie dla uchodźców. Ci ludzie uciekli z piekła. Chcemy wzbogacić ich dietę, wzmocnić osłabione i okaleczone przez oprawców organizmy. Pomożemy im wyposażyć szałasy w podstawowe przedmioty: palniki gazowe, maty do spania, koce, drewno na opał. Będziemy również starali się ułatwić im dostęp do opieki medycznej.

Jeśli chcecie zareagować i wesprzeć Senuwarę Begum i jej dwie córki oraz inne rodziny w bardzo trudnej sytuacji, w łatwy sposób można to zrobić pod poniższym linkiem.